YAHUDİLERİN DİNİ KİTAPLARI

Hz. İsa (a.s) dan önce yahudiler’e ait dini kitaplar iki ana kısımdan oluşurdu.

Birincisi: Eski Ahit kitapları
ikincisi: Talmud.

Eski Ahit kitaplarında, yahudi tarihi ile ilgili vahiy metinleri ile belirtilen peygamberlerin kişisel hayat hikayeleri karışık şekildedir. Neredeyse tarihçiler ile araştırmacılar, Eski Ahit bölümlerinin bir çoğunun, olayların tarihinden
yüzlerce yıl sonra yazıldıkları üzerinde ittifak ediyorlar. Well Durant şöyle diyor:
“Tevrat’ın beş kitabının bugünkü şeklini M.Ö 300’lerde aldığı ortaya çıkıyor. Eski Ahit’in bölümleri ilk defa Babil’de bir araya getirilmiş ve M.Ö Beşinci yüzyılda ortaya çıkmıştır.”

Bu bölümler (Tevrat’in beş kitabı), ağızdan ağıza nakledilerek gelen rivayetlerden bir araya getirilmiştir. Bunun için onlarda eksiklik ve karışıklık bulunmaktadır. Bunun en belirgin örneği: Hz. Davud (a.s)’un Zebur’unda bulunmak
tadır. Zebur, hiç kimseye nispet edilmeyen vahiyler ile çeşitli nedenlerle Hz. Davud (a.s)’un söylediği ile Hz. Davud (a.s)’un dışındakilere nispet edilen kasidelerle birbirine karışmıştır.

 

Talmud’a gelince; o, hahamların nesilden nesile naklede geldikleri sözlü rivayetlerdir. Talmud’un tedvini Hz. İsa (a.s) döneminden 150 yıl sonra başlamış ve daha sonra tedvin işi tamamlanmıştır. Bazı yahudiler onu Tevrattan daha bağlayıcı  olarak görürler.

Bütün bunlardan, bu miras topluluğundan hangisinin gerçek vahiy olduğunu bilmenin güçlüğünü ortaya çıkıyor.

 

Kaynak: El esas fis sünne